Werk jij met laagjes?

Dat 't koud is, en dat mijn tenen er af vriezen! That's for sure!

En als het koud is, dan moet je met laagjes werken. Dat heb ik toch altijd geleerd. Eerst een thermisch laagje, dan een isolerend laagje en tenslotte een winddicht (en eventueel waterdicht) laagje. Basiskennis winter survival.

Maar dat het voor behoeften net zo geldt, daar zijn we ons meestal niet zo bewust van. (Want ja, je dacht toch niet dat ik een blog over thermisch ondergoed ging schrijven 😄?!)

Met behoeften werkt het dus net zo. Ook die liggen in laagjes. En net zoals met kledij, is het handiger als we ook die volgorde respecteren. Probeer het maar eens: je slip eerst uit te trekken en dan pas je broek.. Doesn't work. First things first, zo ook met behoeften: wat bovenaan ligt, wil eerst gezien worden. Wat het hardst trekt, wil allereerst aandacht krijgen.

Stel: je bent heerlijk aan het slapen. En midden in de nacht word je half wakker van het steeds dwingender gevoel van een volle blaas. Je kent dat wel: "Aaah neen, niet nu, echt niet". Je lag net heerlijk te snoezen onder de warme dons. Daarbuiten is het koud en het toilet is wel zeker 300km te ver weg. "Laat me toch gewoon verder slapen. Als ik me nu gewoon omdraai en die drukkende blaas negeer, dat moet toch nog wel even lukken, want ik wil slapeuuhn!" Maar je weet (uit ervaring) dat dit niet werkt. Hoe groot je behoefte aan slaap ook is, je zult toch je blaas moeten gehoorzamen en je bed uit moeten.

Of stel: je hebt honger. En neen, geen hongertje. Groooote honger! Maar je hebt ook een deadline te halen. Zolang je die knorrende maag negeert om tijdig klaar te zijn met je deadline, wordt je honger alleen maar groter en de tijd om je deadline te halen kleiner. Hetzelfde werk kost je immers meer tijd want je hebt nog amper energie. Je hele lijf wacht immers op voeding! En ja, natuurlijk kun je op pure wilskracht je plan doorzetten, maar je honger blijft. Honger was on top, bovenaan de behoefte stipt te kunnen zijn, dus dat is wat je lichaam eerst wil: food!

Hetzelfde geldt bijvoorbeeld ook voor rust. Ik zie zoveel mensen hun laagje rust dat bovenaan ligt, negeren. Want eerst is er nog dit en ook nog dat en ook nog een hele resem andere ditjes en datjes. Als rust bovenaan ligt, sleep je die vermoeidheid gewoon door alle laagjes heen mee. Dan doe je moe je ditje en nog meer moe je datje. Zo gaat dat nu eenmaal. Zolang je je lichaam niet eerst de rust geeft waar het om vraagt, blijft die nood aan rust zich opdringen en zich tussen al de andere laagjes heen wringen.

Idem met emoties: wat bovenaan ligt, wil eerst erkend en gevoeld worden. Tracht maar eens vriendelijk te zijn als je boos bent..

Het enige wat onze behoeften willen, is erkenning. En dan vooral in hun grootorde. First thing first.

En weet je wat het mooie is aan behoeften? De invulling ervan is niet evenredig met de behoefte zelf. Heuh? Come again? Welja, weetjenog die grote honger? Stel je hebt écht écht geen tijd om een deftige maaltijd te nuttigen, maar daar ligt wel nog een blokje kaas, een olijfje of borrelnootje.. Even kan je lichaam weer verder, even vindt het weer de energie om door te gaan. Je lichaam voelt zich weer gehoord en erkend in zijn behoefte en krijgt terug vertrouwen (in jou) dat die behoefte invulling zal krijgen. Dus het geeft je alvast een kadootje: weer wat (in dit geval energie) om even mee door te gaan. Hoe groot je honger ook is, een kleinigheidje will do for a while.

Maar let op: uiteindelijk wil een behoefte ook helemaal doorleefd en ingevuld worden. Tot op de bodem, Dus als je niet genoeg gegeten, gerust,.. hebt, blijft ze aan je knagen en je achtervolgen tot ze haar volle aandacht krijgt.

So, what's on top? Wat wil bij jou eerst gevoeld worden, erkenning krijgen of invulling? Hoelang stel jij al uit wat eigenlijk zit te wachten op aandacht?

And for me, is dat even met met m’n koude tengels in de sneeuw gaan staan 🙃