Vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan

Het was tien uur ‘s avonds. Het was het einde van de lente en het was al donker. Ik zat uiterst gefocust achter het stuur. Ik was onderweg van de ene uithoek van het land naar de andere. Van de Ardennen naar de kust. Van een chalet middenin het bos naar een ziekenhuis waar ik nog nooit van had gehoord. Ik wist dat dit een 3 uur durende helse rit kon worden. En toch koos ik daar niet voor.

Een uur voordien had ik een telefoontje gekregen: mijn partner had een heel zwaar ongeval gehad. Ik kreeg te horen dat hij "gevallen was”. Ik had dat weekend rust en wandelen voor mezelf ingepland; lekker opladen in de natuur. Hij was dat weekend gaan skydiven met vrienden. "Zijn parachute was niet tijdig open gegaan en hij was in levensgevaar. Bereid u voor op het ergste mevrouw". Ik zat op dat moment op 300 km van hem vandaan, alleen, met niets anders dan een telefoon in mijn hand en een hart vol angst. Ik wist niet of hij hersendood was, verlamd, of zelfs nog in leven zou zijn als ik zou aankomen in het ziekenhuis. Ik wist enkel dat mijn liefje, mijn maatje, mijn friemeltje nog ademde toen hij met de ambulance werd afgevoerd.

Ik had volledig in paniek moeten raken. Hysterisch huilen, compleet freaken, verlamd zijn door angst. En toch deed ik dat niet. Ik voelde duidelijk de adrenaline door mijn aderen stromen, ik voelde elke spier in mijn lijf gespannen, mijn hart bonzend, mijn keel dichtgeknepen. Maar mijn geest was scherp. Ik was volledig aanwezig. Niet in een nostalgisch verleden, niet in een toekomst vol doemscenario’s. Ik was me volledig bewust van wat ik net gehoord had en de consequenties.

Het was geen goede autorit, ook geen slechte, het was, om het met een saai woord te omschrijven: neutraal. Ik kon aan 200km/u als een gek vloekend en schreeuwend met risico voor eigen leven naar het ziekenhuis racen. Ik had er alle reden toe. Ik kon kiezen voor de automatische reactie van paniek en angst. Je zou voor minder. Ik hield ik me echter netjes aan de 120km/u snelheid richting het ziekenhuis.

Dit was geen magie. Dit was het resultaat van jaren oefenen, van “practice what I preach”

Jarenlang had ik Eckhart Tolle gelezen (en verafschuwd), geprobeerd te mediteren (en opgegeven), mindfulness geprobeerd (en vaak mislukt). Maar op dat moment werkte alles wat ik mezelf had aangeleerd moeiteloos. Mijn aandacht was volledig in het moment: handen aan het stuur, voet op het gaspedaal, ogen op de weg. Dat was alles wat er was. En dat was genoeg. Ik wist dat in het hier en nu zijn me zou helpen. Ik was er. Compleet. Er was geen plaats voor chaos.

O ja, er waren zeker verleidelijke doemgedachten. Mijn lichaam schreeuwde emoties. Mijn hoofd sloeg tilt.

Ik kon in drama gaan.

Maar ik deed het niet.

Ik kon me verliezen in vreselijke "wat-als" verhalen.

Maar ik deed het niet.

Ik kon door het lint gaan van onmacht.

Maar ik deed het niet.

Me zorgen maken over de toekomst.

Me vastklampen aan het verleden.

Gek worden van verdriet.

Maar

Ik

Deed

Het

Niet

Ik koos zelf waar mijn aandacht heen ging. Niet naar mijn angst. Niet naar overleven. Niet naar dissociëren. Maar naar volledig bewust aanwezig zijn. Telkens ik me er bewust van werd dat ik in het drama ging, haalde ik mezelf terug. Naar hier. Naar nu. Terug ontspannen. Blijven ademen. Focus op mijn lichaam. Focus op de weg.

Ik wist dat het goed kwam. Dat het goed was. En dat was geen weten vanuit mijn hoofd of vanuit verlangen of hoop. Het was een diep vertrouwen: wat er ook gebeurt, ik ben ok.

Alle uitkomsten waren nog mogelijk. Ik ging met mijn aandacht niet naar wat had kunnen.. wat ik had willen.. wat mogelijk was.. het ergste.. het meest ideale.. Alles lag nog open. En ik koos geen enkele van die mogelijkheden aandacht te geven. Kiezen was mezelf verliezen.

Ik accepteerde elke mogelijke uitkomst want op dit eigenste moment was alles goed. Hier en nu had ik geen probleem. Ik reed met mijn auto op de autosnelweg van A naar B. En in dat hier en nu was alles ok.

Alles wat ik zelf jarenlang had geoefend, alles wat ik ooit had geleerd én toegepast, werd in dat ene moment praktijk. Soms krijg je geen theoretische test, maar meteen het praktijkexamen.

Het goede nieuws: als ik dat kan, kun jij dat ook.

Dit gaat niet over een theorietje: een boek lezen, een workshop volgen, een gratis proefles nemen... Dit gaat over consequent toepassen wat je weet, bewuste keuzes maken en trouw blijven aan jezelf. Durven voelen ook al is het spannend. Durven de scenario's in je hoofd los te laten. Helemaal te zijn waar je bent. No escape.

Stress is weerstand, verzet tegen wat is. Rust is overgave, vertrouwen.

Dit is wat mijn werk inhoudt, dit is de kern van wat ik doe: je helpen rust te behouden in stressvolle en uitdagende situaties, ontspannen te blijven als het spannend wordt, houvast te vinden te midden van de chaos zelfs wanneer alles lijkt te breken.

Ik kan je leren hoe je volledig aanwezig kunt blijven, net als ik, zonder weg te vluchten in je hoofd, in drama, in ontkenning of controle strategieën. Hoe je, soms verlamd door angst, in het hier en nu kunt blijven, zodat je jezelf niet verliest.

Want de echte kracht ligt niet in wat er buiten je gebeurt, maar wat er binnen in jou gebeurt, waar jij je aandacht aan geeft.

Jij kiest.

Soms kiest het leven de intensieve snelcursus voor je — zonder waarschuwing vooraf. Maar je hoeft niet te wachten tot het leven je uitdaagt of in extreme situaties terecht te komen om te ontdekken wat je werkelijk kunt. Je kunt nu al leren aanwezig te zijn, bewust keuzes te maken en niet overgeleverd te zijn aan de willekeur van je gedachten of emoties.

Hier en nu.

(En wat mijn partner betreft: hij overleefde de val, en als bij wonder, zonder verlamming of hersenschade. Het was een pittige rollercoaster voor ons beiden, met een lange revalidatie. Maar hé… hij is gevallen en ik ben blijven staan — teamwork noemen ze dat ;-).