top of page

Luckdown

Foto van schrijver: Sofie LievensSofie Lievens

Bijgewerkt op: 13 dec 2021



“Eigenlijk was het een luckdown voor mij”.

Hij zei het met enige terughoudendheid, met schroom zelfs, alsof het not done was de lockdown zoveel gratie te geven. Maar dat het hem deugd had gedaan, dat was zelfs van zijn rustige houding, twinkelende ogen en voorzichtige smile af te lezen.


"Echt, ik heradem, ik trap niet meer op mijn adem". Ik lachte. Hij was een fietser en zijn (voor hem onbewust uitgesproken) metafoor was schitterend.

Hij had mij een tijd geleden gecontacteerd omdat hij hyperventileerde. “Van de stress”. Ik wees hem erop hoe ingenieus zijn lichaam was.

Hij keek me vragend aan. "Wel", zei ik, "kijk eens hoe duidelijk je lichaam je liet zien dat het tijd was om op adem te komen, letterlijk, met hyperventilatie als symptoom." Zo had hij het nog nooit bekeken. "Zalig" zei hij en een brede smile verscheen op zijn gezicht. "Zalig"..


Het had hem doen beseffen dat hij al jaren over zijn grenzen heen ging. Alsmaar vooruit. Doen doen doen. Iets achternahollend (fietsend?) dat niet van hem was.

Een angst ontwijkend die irrelevant was.

Een angst voor tekort: tekort aan financiën, tekort aan sociale goedkeuring, tekort aan vertrouwen, tekort aan.. tja, aan wat?


En nu, nu was er plots overvloed.

Overvloed aan tijd, aan rust, aan ruimte. Aan zuurstof.

Hij kon op adem komen. Zuurstof geven aan de juiste dingen in zijn leven.


Hij hoopte dat hij het kon vasthouden.

Ik vroeg hem wat “het” dan precies was, "het" vasthouden?

"Hmm.. goeie vraag" zei hij en dacht even na “Die rust, maar ja, da’s zo vaag". "Stel dat rust een gevolg is van iets, van dingen die op hun plaats vallen, van dingen die terug kloppen, waar is rust dan het resultaat van?" vroeg ik hem. "Dan is het wel begrenzen: leren assertiever zijn om niet meer over mijn grenzen heen te gaan" antwoorde hij. "Meer neen durven zeggen. Nu in deze lockdown was het makkelijker geweest want er waren veel minder verwachtingen van anderen." Hij hoopte dat als "de wereld weer begint te draaien" hij op adem kon blijven komen.


We keken verder wat hem steeds makkelijker ja deed zeggen wanneer zijn gevoel neen zei en zochten naar een tool om die vastgeroeste overtuiging los te wrikken en om te buigen naar een strategie in zijn voordeel. Als laatste integreerden we deze nieuwe manier van denken terug in zijn systeem.

In mensentaal: een simpele ademhalingsoefening werd zijn trucje om zijn gevoel te leren volgen.


Je lichaam wijst je de weg en is een fantastische hulpbron als het er op aan komt je duidelijk te maken wat goed is voor je (en wat niet). Je hoeft alleen maar te luisteren.

Handje/oortje hulp nodig? Ik ben één en al oor..

9 weergaven0 opmerkingen
Plantrekker

Plantrekker

Comments


bottom of page