Vandaag deed ik mijn eerste workout in weken.
So?
Wacht, daar zit een verhaaltje aan vast.
Diegenen die mij een beetje kennen, weten dat ik van het sportieve type ben. Geef mij een berg en ik klim, wandel, fiets, glijd er over. Geef mij om het even wat waar ik mijn lijf plezier mee kan doen, I’m in. You got me.
Maar
Al 3 weken zit ik gevangen in mijn lichaam. Al 3 weken zegt het: nope.
En dat mijn lichaam de baas is, dat is wel duidelijk nu.
Toen ik 3 weken geleden boompjes ging planten in de tuin (aja, de lente komt eraan!), zei mijn lichaam na de laatste spadesteek “stop!” . Jeweetwel, zo’n stop met een groot uitroepteken erachter.
Gevolg was een stevige lumbago , 1 week compleet out en aan de Tramadol (voor iemand die amper pijnstillers neemt is dit best een atoombommetje voor lichaam en ziel. High in the sky and enjoying the ride dat dan weer wel maar niet echt wat ik voor ogen had.)
Dat laatste (koppige) spadesteekje kon mijn lichaam niet echt appreciëren. Ow yeah, she was mad! Ze schreeuwde van de pijn en staakte direct alle werkzaamheden: rechtop staan? Doe ik niet meer aan mee. Stappen? No way. Gewoon horizontaal ontspannen vegeteren? Haha, zelfs dat niet. Vanaf toen besliste zij alles. Hoe ik zou zitten, liggen of stappen, hoelang en op welke manier (en echt, ‘t was geen zicht. Een stokstijve waggelende gans met het syndroom van La Tourette was er niks bij vergeleken.) De straf van mijn lichaam om niet tijdig geluisterd te hebben was bikkelhard.
En. Ze. Had. Gelijk. (Geef ik schoorvoetend toe)
Mijn lichaam moet voor mij zorgen en ik voor mijn lichaam. En dat doet ze uitstekend. Streng maar rechtvaardig. Ik kan er wat van leren.
Met mijn lichaam valt blijkbaar niet te sollen. Neen is neen. En daarmee basta. Als ze geen zin heeft, heeft ze geen zin. O ja, ze kan best een dramaqueen zijn, maar ze weet verdomd goed wat er op het spel staat.
So, I’m learning. Again.
Ik ben haar dankbaar voor de goede zorgen, al ga ik (lees: mijn ego) niet altijd akkoord met de manier waarop ze voor mij zorgt. Maar daarin denken we wellicht hetzelfde.
Vandaag deed ik dus mijn eerste workout in weken. En het was za-lig! Ik heb gehuild van contentment. Dit was mijn lijfie, zo kende ik haar weer.
We’ve become friends again. De ruzie is over. We luisteren terug naar elkaar en respecteren opnieuw elkaars behoeften en noden. We hebben terug afspraken gemaakt. Wat we wel en niet meer gaan doen. Hoe we anders met elkaar gaan omgaan. Respectvoller. Geduldiger. Begripvoller. De liefde voor elkaar is terug.
En jullie twee? Hoe is jouw relatie status met jouw lichaam? Are you in love? Divorced? Is it complicated?
Comments