There's a new kid in town, ik noem 'm voor het gemak even Co.
Co is ondertussen een paar maand in town, sinds maart ongeveer. We vinden hem een beetje vreemd. Hij is binnen komen waaien zonder zichzelf aan te kondigen. Dat zijn we hier niet gewoon. Elementaire beleefdheid weetjewel.
Het lijkt erop dat Co nog wel even blijft. Misschien wel zijn hele leven; misschien wel heel ons leven. Wie zal het zeggen.
Het is wel even wennen, die Co. Anders dan we hier normaal zijn, loopt hij nogal graag in de kijker. 't Is te zeggen, zetten wij hem nogal graag in de kijker. Er gaat geen dag voorbij of we hebben hem becommentarieerd, gewikt en gewogen, gemeten en geanalyseerd. Hij is een hot news item hier in town; hij wordt op de voet gevolgd en gaat elke dag over de tongen.
Deze nieuweling trekt er zich echter weinig van aan; hij doet gewoon zijn ding. En dat ding, daar zijn we niet zo tuk op hier. Vandaar dat we 'm ook zo in de gaten houden. Hij heeft de gewoonte nogal onvoorspelbaar te zijn, ongrijpbaar. Alsof hij ons graag de stuipen op het lijf jaagt met zijn onverwachte verschijningen. Nu hij er is, zijn we continu op onze hoede. En dat vinden we maar niks. Hij geeft ons het gevoel dat er geen zekerheden meer bestaan. Alles lijkt veranderd sedert zijn komst, niks nog hetzelfde. "Het nieuwe normaal" noemen we het hier. We vinden dat niet normaal.
Voor Co er was, waren we ook niet zorgeloos. Al lijken we dat te zijn vergeten. Met Co erbij doen we alsof voordien alles koek en ei was, alsof alles toen zoveel beter was. Maar voor Co op de proppen kwam, waren we ook bang, was ook niks zeker en waren we ook niet altijd even gelukkig met hoe de dingen liepen. Voor Co lag niemand daar wakker van, tenzij het plots heel dichtbij kwam en ons persoonlijk aanbelangde.
Vanaf nu is Co echter de boosdoener, de schuldige, de outlaw. We hebben iemand gevonden die we verantwoordelijk kunnen stellen voor al dat leed, al die angst en al die onzekerheden. Door Co hebben we heel ons leven moeten (her)schikken naar hem. De egoïst. Het blijft moeilijk met hem samen te leven.
Co heeft het ondertussen ook al voor elkaar gekregen dat hij verdeeldheid heeft gezaaid. Niet alleen keren we ons tegen hem, maar intussen ook tegen elkaar.
Gelukkig zijn er mensen die hiervoor gestudeerd hebben en ons exact kunnen zeggen hoe we met nieuwkomers als Co moeten omgaan. Al lijken deze experts het precies toch ook niet altijd even goed te weten. Soms spreken ze zichzelf tegen. Het is allemaal niet zo gemakkelijk zeggen ze. Niks is nog zeker.
Het lijkt erop dat Co ons een spiegel voorhoudt. Een spiegel waarin we liever niet kijken. Een spiegel die ons (naar onze zin te) duidelijk laat zien dat we het moeilijk hebben met angst en onzekerheid. Met dood (en dus ook leven). Echt leven. Ten volle. Vanuit ons hart.
Alsof Co een vergrootglas heeft gezet op wat we zelf niet graag toegeven: dat we nog behoorlijk in ontkenning leven. Dat we maw nog wel wat huiswerk hebben.
Misschien wordt het tijd dat we de confrontatie aangaan met Co. Dat we hem recht in de ogen durven kijken en daardoor onszelf.
Misschien wordt het tijd dat we de confrontatie aangaan met onze schaduwkanten.
Dat we ze recht in de ogen durven kijken en daardoor ons Zelf.
Dat we, waar we nog steeds in ontkenning leven als het gaat over eigenschappen van onszelf die we liever niet zien, die we negeren, vrezen en zelf haten, eens uit de schaduw, in het licht zetten.
Dat we, wat we jarenlang onder de mat hebben geveegd, eens vanonder het stof halen.
Dat we onze verantwoordelijkheden nemen wat betreft onze angsten, emoties, ontkenningen, ego,..
Schuiven we nog maar eens onze verantwoordelijkheden door (naar Co) of gaan we er eindelijk mee aan de slag?
Wat als we Co gewoon zijn ding laten doen: ons spiegelen in onze schaduwkanten.
En wat als wij het onze doen: deze schaduwkanten in het licht zetten.
Gaan we voor angst? Of gaan we voor liefde?
Sofie & Co.
Comments