Wie niet zoekt die vindt

“Maar hoe wéét je dan of je echt je flow volgt? Hoe herken je dan intuïtie? Wat is dat dan: vertrouwen op het leven?”

Ik krijg deze vraag regelmatig en eerlijk, ik weet het antwoord niet. Bedgrijp me niet verkeerd, ik weet het wel maar ik kan het moeilijk uitleggen. Omdat het een gevoel is. Heel uniek. Van jou alleen. En omdat iedereen zijn eigen "intuïtief gevoel” heeft, kan ik jou niet zeggen hoe dat voor jou aanvoelt. Het enige wat ik je kan zeggen is dat, als je er voor open blijft, je het beter leert (her)kennen als het er is. En dat hoe meer je het oppikt en je er jezelf durft aan over te geven, hoe beter je het kunt leren volgen om jou te helpen in je leven.

Afgelopen weekend was ik aan zee. Ik had echt nood aan een momentje voor mezelf (en ok, er zijn betere momenten om alleen aan zee te zijn dan op één van de warmste dagen van het jaar op een zondag nadat de examens voorbij zijn. Soit)

Maar het deed me deugd. Ik had de allereerste trein genomen en was nog voor de massa en voor het te warm werd daar waar ik voelde dat ik moest zijn. Zilte blauwe frisse zeelucht, eindeloos verzicht en stilte. Heerlijk.

Nadat ik mezelf had getrakteerd op een heerlijke iced chai latte en ontbijtkoek, me opgeladen had aan mijn blote voetenwandeling en mijn brein weer open was, begon het stilaan op te warmen. Het beloofde een bloedhete dag te worden.

Ik zocht wat schaduw op door te slenteren langs de dijk, de eerste winkeltjes gingen ondertussen open. En alhoewel ik absoluut niet gekomen was om te shoppen, zag ik mezelf op een bepaald moment een outlet shop binnen stappen. “Ah” dacht ik “kijken kan geen kwaad” Ik was niet van plan iets te kopen en toch “voelde” ik dat ik in dat winkeltje wilde zijn. Dus slenterde ik wat tussen de rekken, niet echt geïnteresseerd of op zoek. Achteraan in de winkel waren er wat koopjes, maar die vond ik de naam koopjes zelfs niet waardig. Toen ik besloot terug naar buiten te gaan liep ik langs een rek waar tussen nog andere spulletjes nog 1 jeans hing. Geen idee waarom maar ik trok hem uit het rek, checkte de maat en de prijs en tot mijn vreugde waren die beide ok. Mijn maat en 50% korting op de originele prijs. Ik vond de jeans best nog wel prijzig maar het idee een koopje te kunnen doen werkt natuurlijk altijd als overtuiger. “Ach” dacht ik opnieuw “eens passen is nog niet kopen”.

Ik paste de jeans en tot mijn verbazing zat die als gegoten. Iedere vrouw kent de frustratie van de zoektocht naar de perfecte jeans. Warempel, ik had hem gevonden! Dat de jeans ook nog van een kwalitatief merkje was vond mijn ego ook nog best wel een treffer. Ik verliet het pashokje, liep nog wat verloren tussen de rekken, op zoek naar niks en passeerde de winkeljuf daarbij een paar keer. We keken elkaar elke keer aan met een warme glimlach. Mezelf nog steeds afvragend wat ik nu met deze jeans zou doen, zag ik mezelf richting kassa lopen. Bon, realiseerde ik me, ik ging dus een jeans kopen op een bloedhete dag terwijl ik daar niet eens naar op zoek was.

Plots schoot door mijn hoofd: zou ik misschien durven vragen of er nog iets van de prijs af kon? Een deel in mij protesteerde stilletjes: “allez, dat was toch not done en er was al een fikse korting en dat was toch niet beleefd” en alle andere do’s and don’ts die ik ooit netjes geconditioneerd ingeprent had gekregen. Het deel dat wel op dat idee was gekomen om naar de extra korting te vragen was echter veel duidelijker aanwezig: beslist maar zonder verwachting of hoop, een beetje speels zelfs en nieuwsgierig alsof het een spelletje wilde spelen.

“Ok dan” dacht ik “ik geef me over en zie wel welk deel van mij aan de kassa haar mond open doet: het geconditioneerde deel of het speelse deel.” Maar eigenlijk wist ik dat al. Ik vond het alleen nog een beetje eng toen ik mezelf hoorde vragen “Is dit uw laagste prijs of kan er nog wat van deze prijs af?” Ik werd niet rood, stotterde niet, voelde me niet schuldig of verontschuldigend. Ik zei het gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Gek genoeg reageerde de verkoopster ook niet verontwaardigd (alsof ze een gierige toerist voor zich had staan die teveel in de Arabische souks had rondgelopen). Ze vroeg “uit welk rek heeft u die broek gehaald” en toen ik dat aanwees ging ze even kijken, kwam terug en zei “ 10€”. Nou, ik vond het niet persé een knaller van een afprijzing maar ik was toch blij met dit extraatje en ik vond het vooral eigenlijk best stoer dat ik het toch had durven vragen.

“Dat is dan 10€ alsjeblieft”. Had ik dat goed begrepen? “U bedoelt, deze broek heeft nog 10€ extra korting of kost mij 10€?” “De broek kost 10€.” Ik geloofde mijn oren niet en verslikte me bijna in de chai latte van een uur geleden. “Serieus?? Deze broek kost mij maar 10€?”. “Ja, klopt" zei ze met een smile "u heeft echt wel een koopje gedaan.” Ik snapte het niet. Ik had eventjes een korting van om en bij de 95% gehad. Ik wilde het ook niet snappen want misschien had de dame zich toch vergist en zou ze er op terugkomen als ik om uitleg zou vragen. Ik besefte dat ik het eigenlijk ook niet hoefde te snappen, dat zou de magie van het moment verknallen.

Ik kon ze wel kussen, de jonge winkeljuf. Niet omdat ik voor deze perfect zittende van een leuk merk en reeds afgeprijsde jeans maar 10€ hoefde te betalen (nu ja, eigenlijk ook wel), maar omdat ik zo blij was dat ik van het begin tot het einde van deze winkelervaring mijn gevoel, intuitie, flow, hoe je ‘t ook wilt noemen, was blijven volgen. We hadden het spel samen gespeeld en het was fantastisch geweest. “U heeft mijn dag goed gemaakt” zei ik dan maar, en ik kon zien dat ze oprecht mee blij was voor mij.

De smile op mijn gezicht heeft nog de rest van de dag mijn gezicht gesierd en ik kon zien dat ze ook andere mensen raakte (temeer omdat ik die dag ook nog eens “intuïtief” op de ondertussen overbevolkte dijk hét beste terrasplekje mét zeezicht en met dé beste Thaise curry ever “gevonden” heb. (En als je dat verhaal ooit es wilt horen, dan maak je maar eens een afspraak en vertel ik het jou live ).

Dus dat. Dat lieve mensen, is intuïtie

En die van jou, hoe spreekt jouw intuïtie tot jou? Hoe “weet” jij dat je je gevoel moet volgen? Hoe voelt jouw flow?