Ik schreef het eerder al: ik ben een plantrekker.
Maar ik ben naast plantrekker ook gretig. Heel gretig.
En voor je denkt dat ik je ga bombarderen met al mijn karaktereigenschappen, don’t worry, deze blog gaat wel degelijk over stress .
Dus ja, ik ben gretig. Heeeeeeeul gretig.
Neen, ik schep bij een buffet mijn bord niet torenhoog, of neen ik grabbel in de solden niet een heel kledingrek leeg. Ik heb het over een ander soort gretig.
Als in: ik ben gretig in ervaringen.
Ik wil het leven ervaren in alle mogelijke dimensies. Intens, gretig, gulzig. Hoe je ’t wilt noemen.
Ik ben makkelijk te enthousiasmeren en daag me uit en I’m your woman. Het leven is mijn speeltuin en I want to feel it all.
Zo vond ik de parapente vlucht in de bergen toch wat saai omdat ik het gevoel van een vrije val miste en was het voor mij vanzelfsprekend dat ik een tijd later uit een vliegtuig sprong.
Zo besloot ik op mijn 35ste om- na alle pro’s en con’s tegen elkaar af te wegen- toch te gaan beugelen met als enige overblijvende reden “omdat ik dat eens wilde ervaren”.
Zo experimenteerde ik met psychedelica omdat ik mijn demonen en ego zonder terugweg onder ogen wilde komen, hoe eng ik dat ook vond.
Zo klim ik regelmatig een berg op omdat ik mijn grenzen en comfortzone wil uitdagen en me “on top of the world!” wil voelen.
Zo kom ik net uit de woestijn gewandeld waar ik 10 dagen verbleef omdat ik de desolaatheid en de stilte wilde ervaren van zo’n magische plek.
Of zo zwem ik met dolfijnen, slaap ik ver weg van de bewoonde wereld onder de sterren, vast ik soms dagenlang, doe ik stilteretraites, trek ik met enkel een rugzak door ijskoude en bloedhete delen van de wereld, eet ik sprinkhanen, ga ik zwemmen met dolfijnen... enkel “omdat ik dat eens wil ervaren”.
Want daar gaat het voor mij om: hoe voélt dat allemaal?
Hoe voelt het om uit een vliegtuig te springen? Wat doet het met mij om enkel met een touw boven een afgrond te hangen? Wie word ik als ik connecteer met dolfijnen? Hoe reageer ik als ik alleen door de woestijn loop?
Het leven gaat over voelen.
Elk verlangen drukken we uit in voelen: ik wil me gelukkig voelen, gerespecteerd voelen, ontspannen of veilig voelen… We zijn wezens die willen voelen en ervaren. We willen niet rijk zijn, we willen ons rijk voelen (wat ben je met veel geld als je je niet rijk voelt?).
En daar knelt het schoentje dikwijls: we willen heel veel voelen en ervaren, maar niet alles.
O ja we willen fantastische dingen beleven, ons halsoverkop verliefd voelen, zweven van geluk, wegsmelten bij zoveel moois dat we ervaren. De joy, de vlinders, de fun, het excitement, de kick. Bring it on!
Maar de pijn, het verdriet, de angst, de onmacht, de frustraties.. Dat het leven ook (pardon my French) k.k is, neen, daar passen we liever voor.
Maar it’s part of life.
Want ja, die beugel die gaf me ook heel veel ongemakken, de genadeloze zon in de woestijn bezorgde me ook een stevige zonneslag en toen ik mijn ego voelde wegsmelten tijdens die geestes-openbarende ervaring, voelde ik letterlijk doodsangsten. Net zoals ik ook met barstende hoofdpijn de stilteretraite verliet of nog steeds kan freezen van angst zo hoog boven de grond klimmend.
Maar het is deel van dezelfde ervaring.
En daar maken we het onszelf zo moeilijk: we zijn verslaafd aan wat we fijne ervaringen noemen en als de dood voor diegene die we als negatief labelen.
Alsof het leven onder te verdelen is in goede en slechte ervaringen. There is no such thing als goed en slecht. Er is slechts perceptie.
Stress is eigenlijk weerstand tegen wat is.
Je wilt iets anders dan wat er op dit moment is. En omdat dit natuurlijk niet (onmiddellijk) lukt, ontstaat er spanning.
En die spanning heet stress.
Het vervelende aan die stress is dat je ze ook werkelijk voelt: je ervaart spanning in je spieren, een knoop in je maag, een krop in je keel.. Dus eigenlijk is stress de weerstand tegen wat je voelt.
Je voelt iets en wil dat eigenlijk liever niet voelen.
We staan open voor wat we als fijn ervaren en klappen dicht bij wat pijnlijk voelt.
Je gaat daarbij allerlei ontsnappingsstrategiën bedenken om maar niet te moeten voelen wat je voelt. Wat nog meer stress veroorzaakt.
We kunnen het zo moeilijk, laten zijn wat is. De dingen aanvaarden zoals ze zijn. We zouden zo graag zoveel zaken anders willen dan hoe ze nu zijn: toch liever meer energie, niet zoveel piekeren, minder angst,..
Maar kun je ook gewoon ervaren wat er op dat moment is?
Omgaan met stress is niet stress vermijden, maar open en ontspannen kunnen blijven bij elke ervaring en in alles wat we voelen.
En jij? Kun jij open zijn en blijven als het even spannend wordt? Blijf jij ontspannen als het leven je een pittige uitdaging voorschotelt? Waar klap jij van dicht? Wat ervaar jij liever niet? Waar heb jij allerlei ontsnapping strategieën voor gemaakt? Deel je het even hieronder?
Binnenkort is er het doe het zelf-zorg traject “"Relax it's just stress". Het traject dat je leert minder te stressen over je stress. Een volledig online traject in een digitale leeromgeving waarin je leert hoe je jouw (stress) ervaringen als veel minder stresserend kunt leren ervaren en hoe er ontspannend mee om te gaan. Doe je (gretig) mee?
Comentarios