“Het is net zoals een spin"zei ik "zo een dikke harige” Ze keek me aan alsof ze er net eentje had ingeslikt. We zaten in mijn praktijk en ze had net verteld hoe lastig ze het vond "neen" te leren zeggen, haar grenzen te trekken. "Ze voelde zich daar zo schuldig bij" “Ja" zei ik nogmaals "gevoelens en emoties zijn net creepy harige spinnen, althans, zo behandelen we ze”
En toen vertelde ik haar mijn favorite spinverhaal:
Stel, je komt een kamer binnen en in je ooghoek spot je iets wat je daar nog niet eerder zag. Uit reflex zet je terug een stap achteruit. "Daar zit iets!" gil je. "En dat het groot en donker en vooral eng is!" Dat had je nog net gezien voor je de deur terug had dichtgetrokken.
Sh.t, je moet echt wel die kamer in, daar ligt iets dat je nodig hebt.
Bon, je raapt al je moed bijeen, doet de deur open en steekt je hoofd door de deurspleet. Je ogen tasten de kamer af naar dat "iets dat er voordien nog niet zat". Je bent op je hoede, elke spier in jouw lijf staat gespannen. "Daar!" Het donkere ding zit daar, in de hoek, netjes zwart wezend op de witte muur. "Het is een spin" brul je. Oef. Je weet nu tenminste dat het geen alien is of ander ondefinieerbaar gespuis.
Een spin dus. Niet dat je het gelijk vrolijk maakt, maar je kan je alweer een beetje ontspannen. Je weet nu tenminste dat het niet op jou gezicht komt zitten of rechtstreeks naar je toe komt vliegen.
In je hoofd maak je een dealtje: "als jij nou netjes daar in de hoek blijft zitten, dan kan ik hier ook mijn ding doen". "Maar let op, ik hou je in de gaten, geen geintjes!" Je kijkt de spin aan vanop een metersveilige afstand en houd 'm goed in de gaten. Je ontspant terug wat meer nu je ziet dat het onding -zich netjes houdend aan jullie deal-voor geen milimeter beweegt.
Nu je er zo naar kijkt, moet je toegeven dat het harige ding best wel meevalt qua formaat. Het zou nog wel op je hand passen. Geen haar op je hoofd dat er aan denkt dat ook ooit echt te doen. Bij wijze van spreken dus.
Bon, first thing first, waarvoor was je hier. Je doet je ding terwijl je het onding vanuit je ooghoeken nauwlettend in de gaten houd. Het valt je op dat het daar echt gewoon rustig blijft zitten. Rustiger dan jij in ieder geval. "Eigenlijk is het wel 'n cutie" bedenk je. Nooit gedacht dat je dat ooit zou zeggen over een harige bol op acht poten.
Hoe langer je met elkaar in de buurt bent, hoe rustiger je wordt. De zwarte bol gaat echt nergens heen. Je weet niet of je daar nu blij van moet worden of ongerust. In ieder geval, er is zowaar een vreemd gevoel van wederzijds vertrouwen ontstaan: ik maak jou niet dood als jij niet beweegt.
Voorzichtig ga je even dichterbij kijken: jaaah, echt wel harig die poten! ieuw! En toch, nu die daar zo stil blijft zitten, neem je even de tijd het beest wat nieuwsgieriger te bekijken: 8 dikke harige poten aan een giga lijf. Brrrr. Nooit gedacht dat je van zo dichtbij zou durven kijken, en zie je hier staan nu, met je neus op een meter van de creepy vlek op de muur.
En zeggen dat er mensen zijn die zoiets gewoon onder een glas buiten zetten! Misschien.. nee, laat maar. Of toch? Je neemt alvast een glas en een stukje karton. Bibberend hou je het -volgens jou veel te kleine!-glas in je ene hand vast, het kartonnetje in de andere. "Ik ben echt gek" denk je. En toch zie je jezelf het glas op de muur over de spin zetten. Er is geen weg terug. Je nekharen komen recht en toch zet je dapper door: je schuift het kartonnetje onder het glas door. De spin begint in paniek wild tegen het glas te kruipen. Bijna laat je het glas vallen. Zo eng vind je dit.
Voor je het weet heb je een dikke spin in een glas vast. Nog even geen tijd om daar trots op te zijn. Je holt-voorzichtig, je wilt echt niet vallen nu- naar buiten en gooit de spin met glas en al in de tuin. "Ik kom morgen dat glas wel halen" denk je en er schuift zowaar een brede overwinningsglimlach op je gezicht. "Eat this!" "Volgende keer neem ik ze gewoon vast" beloof je jezelf stoer.
En zo is het dus ook met emoties. We hebben het niet zo met emoties, net zoals met harige spinnen. Ja, we kennen ze wel, van zien en van ver weg. Maar nee, we hebben er zelden eentje van dichtbij ervaren. Hoe ik dat weet? Ik ben ervaringsdeskundige
O jee als we nog maar in de buurt komen van een emotie: we gaan ze opblazen (ze is zoooooooo groot!-lees: drama), we gaan ze negeren (als ze mij niet ziet zie ik haar niet- of was het omgekeerd?), we gaan ze dood(trappen)praten (lees: in ons hoofd gaan zitten ipv in ons lijf) en vooral, we gaan ze proberen (be)grijpen (als ik maar weet waarom dan is alles terug ok).
Schuldgevoel bijvoorbeeld. Ja, dat kennen we, heel goed zelfs. Maar het gevoel schuld? Neeej, dat is een lastige. Je keel die dichtknijpt, je hart dat aan 120 gaat, de knoop in je maag? Dat voelen we liever niet. Dus zeggen we maar ja (ipv nee) om dat schuldgevoel maar niet te hoeven voelen. We verzinnen allerlei ontsnapping scenario's om maar te vermijden al die nare fysieke gevoelens te ervaren die bij schuldgevoel horen. Maar de enige reden waarom we ze liever omzeilen, is omdat we ze eigenlijk niet echt goed kennen.
Maar stel je voor, dat je, net als bij die spin, dat schuldgevoel beter en beter leert kennen en voelen. Dat je het rustig leert observeren. Dat je de tijd neemt het van alle kanten te bekijken, neutraal, zonder angst. Vanuit nieuwsgierigheid. Open en ontvankelijk. Stap voor stap. Tot je er gewoon aan bent en het je niet meer zo afschrikt. Dat je maw de kamer binnen durft te stappen ook al is daar een spin. So what? Jij bent er ook. Dat je neen leert zeggen ook al voel je je daar schuldig bij.
Wil je graag leren hoe je dat doet? https://www.sofielievens.be
(Voor de gein: lees het spin verhaaltje nu eens opnieuw waarbij je het woord "spin" door "emotie"vervangt )
Comentários