Ken je ze, de mensen die steeds door hun leven hollen? Letterlijk: van de ene afspraak naar de andere, van de ene meeting, hobby, receptie,.. naar alweer de volgende. Zelfs naar het toilet hollen ze. Tijd is hun vijand. Altijd tijd tekort, nooit op tijd. In hun hoofd gaat het sneller dan hun lijf aankan.
Altijd maar weer een tandje bij. Tot ze geen tandjes meer hebben..
Herkenbaar?
Je hebt twee typen mensen:
šāāļøJe hebt de sprinters: diegenen die even snel verstand op nul en alles geven en dan even recupereren en weer verder.
šāāļøEn je hebt de marathonlopers: trager tempo en langer uithoudingsvermogen; traag maar gestaag, altijd door.
Maar je hebt ook de mensen die hun marathons sprinten aan een rotvaart. De marathonsprinters noem ik ze. Ze blijven maar gaan en nemen nooit rust. Alsmaar door, nie pleuje, hard van stapel en op hun tenen lopend, en vooral zichzelf voor de voeten. En uiteindelijk als een stresskip zonder kop tegen de muur lopend. Hun lijf is daar niet altijd happy mee: hartkloppingen, kort van adem en spieren als staalkabels die op springen staan..
Nog steeds herkenbaar?
Dan kun je kiezen:
Je kan hier nu nog maar eens met een grote boog omheen lopen..
Of je zou er uit kunnen stappen om steeds maar weer in dezelfde val te lopen..
Hoe heerlijk zou het dan voor je zijn als je jezelf niet meer voor de voeten loopt en een gevoel van overvloed zou gaan ervaren: overvloed aan tijd, overvloed aan energie, overvloed aan ruimte, aan mogelijkheden,..
Stel je eens voor dat je rustig kon genieten van je tijd: nooit meer achter de tijd aanlopen maar rustig je ding doen. Stap voor stap. Het gevoel te hebben alle tijd te hebben, al-tijd! No more rush. Niet meer moeten (want van moe-ten word je alleen maar moe) maar vanuit rust en ontspanning kunnen kiezen wat goed voelt voor jou. Letterlijk ont-moeten. Jezelf terug ontmoeten en jouw eigen ritme vinden om de ratrace heelhuids en relaxed te finishen.
Met mij loopt het wel losjes š
Comments